Lief dagboek,

We naderen het einde van het jaar. Dat betekent een tijd van gezelligheid, veel lichtjes, het versieren binnen en buiten de woning, het kijken van kerstfilms en ga zo maar door. Maar ook het nadenken over het kerstmenu, het inslaan van alle benodigdheden, de drukte in de winkels, de toenemende stress, etc., etc.

Ook al is het een feit dat het leven ook na de jaarwisseling weer gewoon verder gaat – en nagenoeg zelfs altijd op dezelfde wijze als daarvoor -, lijkt er toch ieder jaar opnieuw een idee te heersen dat de overgang van 31 december naar 1 januari een kantelpunt is. Maar een kantelpunt naar wat? Het einde van de wereld? Of juist de start van een betere wereld? Een andere invulling van het dagelijkse leven zoals we dat tot dan toe altijd gewend waren?

Op de diverse werkvloeren zie ik dat idee altijd het sterkste tot uiting komen. Er wordt extra hard gewerkt om bepaalde werkzaamheden nog af te krijgen, om projecten afgerond te krijgen, om de mailbox op te schonen en om toegewezen budgetten zo veel mogelijk op te maken. Dat alles met het idee om, ….. Ja, om wat eigenlijk? Omdat het na 31 december opeens heel anders werken is? Omdat er na 31 december opeens geen budgetten meer zijn? Omdat een project of taak na 31 december opeens niet meer bestaat of doorgang kan vinden?

Steevast wordt er aan het einde van het jaar ook teruggekeken op het jaar dat bijna achter ons ligt. Op het gebied van werk valt daar veel op te reflecteren. Naast de gelukkig ook vele mooie momenten, successen en ervaren werkgeluk, werd er in het landelijke nieuws meermaals melding gemaakt van stakingen. Zo waren er – onder meer – de stakingen in het openbaar vervoer, het onderwijs, de zorg, de luchtvaart en bij productiebedrijven. Dit was om uiteenlopende redenen, maar in de kern ging het altijd om ‘ongenoegen’. Ongenoegen over bijvoorbeeld het salaris, pensioen, werkdruk of het zich niet gewaardeerd voelen.

En van dichtbij zag en hoorde ik zelf ook allerlei werkgerelateerde thema’s die allerlei vormen van ongenoegen met zich meebracht. Slechts een greep van die thema’s omvatten:

– toename van moeilijk(er) vervulbare vacatures
– hogere uitstroom en uitval van medewerkers
– het slechts beschikken over incomplete relevante informatie of het niet eenvoudig op kunnen vragen van die informatie
– een duidelijke visie of missie hebben, maar niet weten hoe de medewerkers in die gewenste richting te krijgen
– verhoogde werkdruk
– veel overleggen waardoor belangrijke functionarissen niet bereikbaar zijn voor hun medewerkers en die ook niet of weinig tot resultaat leiden
– gevoel van onveiligheid om bepaalde punten bespreekbaar te maken met leidinggevenden
– stress en niet weten hoe eea op te lossen

En dan is er nog 1 van de veelzeggende genomineerde woorden voor het ‘Van Dale woord van het jaar 2019’: levensloopstress. De betekenis daarvan omschrijft Van Dale als volgt: “Stress die werknemers kunnen ervaren als gevolg van gebeurtenissen die zich gedurende alle fasen van hun werkzame leven in hun privésituatie kunnen voordoen.”

Kortom, genoeg stof tot nadenken en reflecteren over al deze vormen van ongenoegen.

Maar het einde van het jaar is niet alleen een periode van terugkijken, maar ook van het vooruitkijken. Wat wil of hoop je te bereiken in het nieuwe jaar, wat hoop of wens je dat er gaat gebeuren, welke voornemens ga je nu echt (ja, echt!) ten uitvoer brengen en hoe valt dat ongenoegen om te zetten in genoegen?

Zoals Jules Claretie (Frans schrijver, theateracteur en historicus, 1840 – 1913) het ooit eens zo mooi verwoordde: “Eerlijk en met genoegen een werk te verrichten dat ons bevalt, dat is eenvoudigweg het geluk.” En is dat niet wat wij allen proberen na te streven? Deze vraag zal eenvoudiger te beantwoorden zijn dan de vraag hoe we dat genoegen dan kunnen bewerkstelligen. Ook ik heb daar niet zomaar een kant-en-klaar-antwoord op. Wel weet ik dat vele vormen van ongenoegen samenhangen met communicatie. Meer specifiek, met een vorm van miscommunicatie of geen communicatie. Pas als men van elkaar weet wat er speelt, wat er leeft, wat men kan of juist niet kan, wat men wil of juist niet wil, kan er naar gehandeld worden. En dat valt of staat met communicatie. En dan niet de eenzijdige communicatie, maar wederzijdse communicatie. Deel informatie met elkaar, ga in gesprek met elkaar en kom zo met elkaar tot dat punt van genoegen. Zou dat niet een mooi voornemen voor 2020 zijn? Het bewerkstelligen van wederzijdse communicatie – en daarmee dus uitwisseling van relevante informatie -, gebaseerd op openheid, transparantie, vertrouwen en met als doel om de eerder genoemde negatieve thema’s om te buigen in positieve thema’s. Uiteindelijk wil iedereen met plezier, voldoening en positief resultaat aan het werk zijn. Of je nu medewerker of leidinggevende bent, zelfstandige, flexwerker of in loondienst en ongeacht welk werk je ook doet.

Ik wens je hele fijne feestdagen en een mooi, gezond en gelukkig 2020 toe, waarin het ‘genoegen’ centraal staat; zowel in je privéleven als in je werk!

En als je nog druk bezig bent met het willen afronden van je werk voor het einde van dit jaar, denk dan aan wat Don Herold (Amerikaans humorist, schrijver, illustrator en cartoonist, 1889 – 1966) ooit heeft uitgesproken: “Werk is het mooiste wat er is, laten we dus zorgen dat we iets voor de volgende dag overlaten.” Ook na 31 december komen er namelijk weer genoeg nieuwe werkdagen.

Doeidoei,
Donny de glazenwasser

Wil jij ook een zeer genoeglijk 2020? Klik dan hier

#DPM
#digitalepersoneelsmonitor
#gahetgesprekmetelkaaraan
#strategischpersoneelsbeleid
#SPP
#weetwaterspeeltopdewerkvloer
#leerelkaarechtkennen
#onbenutpotentieel