Lief dagboek,

ook een glazenwasser moet soms eten. De lunchtijd ligt meestal rond dezelfde tijd. Dat is afhankelijk van hoe ik vlot met mijn werkzaamheden en waar ik mij op dat moment bevind, maar ik probeer daar wel enigszins aan vast te houden. De locatie van de lunch is echter altijd anders. Dat hangt namelijk af van waar ik op dat moment ben en hoe ik uitkom met mijn afspraken en tijden. Soms is dat bij 1 van mijn klanten binnen (op hun uitnodiging), maar vaker nuttig ik mijn lunch ergens buiten, of bij slecht weer in mijn auto op een parkeerplaats of iets dergelijks.

Zo zit ik vandaag aan een picknicktafel in een mooi natuurgebied. Ik ken deze stek nog van een paar maanden geleden, toen ik ook deze zelfde route aflegde tussen 2 klanten in. Vandaag is het voortreffelijk weer, dus ik ben blij dat ik hier nu langs kom en zodoende mijn lunch kan nuttigen op deze mooie en rustige plaats. De vogels tjilpen vrolijk, de eenden kwaken hun lied en de schapen in het nabijgelegen weiland blaten vrolijk mee. Kortom, idyllischer dan dit kan het niet worden.

Ik neem net een hap van mijn 2^e boterham, als er een auto – type four-wheel drive – aan komt rijden. Hij rijdt de toegangsdam op van 1 van de weilanden en stopt daar voor het hek. Aan de bijrijderskant stapt een jongedame uit de auto om het hek te openen en zo de auto door te kunnen laten. De chauffeur geeft gas en rijdt het weiland in waarin de schapen staan. Deze schapen, ik tel er zo snel rond de 15, staan bij elkaar gegroepeerd, terwijl zij op hun kenmerkende wijze aandachtig aanschouwen wat er zich nu op hun grondgebied gaat afspelen.

De auto rijdt eerst door naar de achterkant van het weiland, waar een trailer staat die bestemd is voor het vervoer van de schapen. De bestuurder stapt uit de auto en begint met het plaatsen van een aantal hekken die verdekt opgesteld stonden achter de trailer. In de tussentijd is het meisje ook daar aangekomen; het weiland is namelijk vrij klein en snel in afstand te overbruggen. Samen plaatsen ze de hekken zodanig dat er een kraal voor de ingang van de trailer wordt gemaakt. Blijkbaar willen ze de schapen daarin drijven, om ze van daaruit in de trailer te krijgen.

Nadat het hekwerk staat, stapt de man weer achter het stuur en rijdt met zijn auto naar de plek waar de schapen nog steeds uiterst nieuwsgierig staan te kijken naar wat er allemaal gebeurt. Hij plaatst de auto strategisch achter de kudde, zodat hij ze van daaruit op kan drijven richting de kraal en trailer. Het meisje loopt naar de zijkant van de kudde en daarmee wordt de kudde als het ware ingesloten. Aan hun andere zijde bevindt zich namelijk een slootje en daarmee is er voor de schapen alleen nog maar de weg naar voren en dus naar de kraal. Het kan dan ook niet anders dan dat de schapen zich in een mum van tijd in de trailer zullen begeven. Dat zal tenminste het idee – en de verwachting – van de man en het meisje zijn. En in theorie lijkt het ook allemaal zo logisch en eenvoudig, maar de praktijk blijkt weerbarstiger.

Terwijl de man de auto langzaam in beweging zet met als doel zodoende de schapen in beweging te krijgen, kijkt een enkel schaap nog eens rustig om zich heen, een ander zet slechts 1 stapje opzij en weer een ander begint maar weer te grazen, ogenschijnlijk niet onder de indruk van de auto en het meisje naast ze. Wat de man ook probeert met zijn auto, de schapen blijven staan waar ze staan. Daarop besluit de man maar uit te stappen en dat blijkt wel effect te hebben; de kudde beweegt zich nu wel naar voren. De man stapt snel weer in zijn auto om die weer in beweging te zetten, tot de schapen het na een meter lopen wel weer genoeg vinden en stoppen. De man stapt wederom uit de auto en brengt zodoende de schapen weer even in beweging. Terwijl het meisje op dezelfde positie blijft staan (aan de zijkant, maar te ver naar voren om iets te kunnen uitrichten in het opdrijven), blijft het beeld zich herhalen: de schapen reageren niet op het opdrijven met de auto, de man stapt daarom om de meter uit zijn auto, loopt een meter met de schapen mee die dan wel gaan lopen, stapt vervolgens weer in zijn auto om die ook 1 of 2 meter naar voren te rijden, waarna de schapen weer stilstaan en het hele riedeltje zich opnieuw afspeelt.

Blijkbaar vindt het meisje op enig moment dat dit niet echt opschiet zo en besluit ook maar in beweging te komen. Ze verlaat haar positie en loopt richting de schapen, met als doel ze wat sneller en effectiever de kraal in te krijgen. Maar ook nu weer blijven de schapen stilstaan. Het is mij niet duidelijk waarom. Zijn ze totaal niet onder de indruk van het meisje en haar intenties of snappen ze niet wat de bedoeling is en blijven ze daarom maar stilstaan? En geldt dat ook voor hun reactie op de auto?

Omdat het maar een klein stukje is van de locatie waar de kudde zich in eerste instantie bevond naar de trailer, zijn ze inmiddels eindelijk in de buurt van de kraal aangekomen. Met de auto verder rijden heeft nu geen zin meer, dus de man loopt de laatste paar meters achter de schapen aan, terwijl het meisje de zijkant afgedekt houdt. En ja hoor, de schapen staan dan eindelijk in de kraal en van daaruit heel snel in de trailer.

Terwijl ik mijn appel nuttig, rijdt de auto met de trailer van het weiland af. Waarschijnlijk met een opgelucht gevoel dat de schapen dan toch eindelijk na de nodige tijd in de trailer staan. Of is de man misschien (een beetje) geïrriteerd, omdat het allemaal wat moeizaam is verlopen, of op z’n minst niet is verlopen zoals hij het zeer waarschijnlijk vooraf had bedacht? En zou hij nu bedenken wat hij beter had kunnen doen? Zou hij een volgende keer dezelfde werkwijze aanhouden met de auto, of zou hij die laten staan en ze te voet opdrijven? Iets wat beduidend sneller ging dan met het inzetten van de auto het geval was.

Onwillekeurig dringt zich bij mij de vergelijking op met de werkvloer. Hoe vaak heb ik immers al niet gezien, of achteraf gehoord, dat mensen zich vergelijkbaar gedroegen of voelden met 1 van de ‘spelers’ in dit weiland, uiteraard zonder dat die mensen voor zichzelf de vergelijking maakten met een schapendrijver of zelfs het schaap? Bijvoorbeeld dat ene afdelingshoofd; zij had een duidelijke visie over waar haar afdeling naar toe moest, maar ze onder haar leiding in die richting krijgen, leverde niets op. Resultaat: ze liet het volledig aan haar teamleider over. Of die teamleider; hij had een duidelijk plan om zijn mensen wel die richting op te krijgen, maar waren zijn methodes daarvoor wel passend en effectief of bracht het juist alleen maar verwarring onder zijn medewerkers en kostte het iedereen zo meer tijd en inzet om uiteindelijk bij dat doel te komen? En dan de medewerkers zelf; voelden zij zich soms hetzelfde als deze schapen? Was het een kwestie van niet willen bewegen in een bepaalde richting, of meer waarschijnlijk: was het omdat ze simpelweg niet wisten of snapten wat de bedoeling was? Had een andere werkwijze of vorm van communicatie wel geholpen?

Ik stop de lege lunchtrommel in mijn tas, drink de laatste slok melk uit mijn beker en loop terug naar mijn bus. Na mijn lunch op deze idyllische plek en met uitzicht op het fascinerende schouwspel met de schapen van zojuist, kan ik er weer helemaal tegenaan. Ik start de bus en ga op weg naar mijn volgende klant.

Doeidoei,
Donny de glazenwasser

#DPM
#digitalepersoneelsmonitor
#gahetgesprekmetelkaaraan
#strategischpersoneelsbeleid
#SPP
#weetwaterspeeltopdewerkvloer
#leerelkaarechtkennen
#onbenutpotentieel