Lief dagboek,

nooit gedacht dat ik dit ooit zou doen, maar als man van de tijd kan ik niet achterblijven en dus ben ik ook gestart met het opschrijven van mijn dagelijkse belevenissen in een dagboek. Ongelooflijk waar zo’n dagboek al niet goed voor kan zijn: je kunt alles van je afschrijven, het helpt bij het steeds opnieuw overzien van allerlei mooie gebeurtenissen (wat lang niet altijd groots en meeslepend is, maar juist in de kleine momenten opgesloten zit), het schrijven brengt je steeds opnieuw weer in een flow en totale ontspanning en misschien nog het beste van al: ‘a diary a day, keeps the doctor, psychologist and company doctor away’. 😊 In de huidige tijd van nationale stress niet verkeerd om af en toe dus even te ontstressen.

Maar los van al deze zeer fijne bijkomstige voordelen, ben ik dit dagboek vooral gestart omdat ik in de loop van mijn werkzame jaren als glazenwasser zeer veel diverse situaties op allerlei werkvloeren heb gezien. Deze situaties stapelden zich allemaal maar op in mijn hoofd en gedachten, terwijl ik een patroon begon te zien in die situaties. Al die informatie zit nu in mijn hoofd, maar schreeuwt om eruit te mogen. En waarom ook niet, bedacht ik mij? Het delen van die situaties is 1 aspect, maar wellicht helpt het jou ook door het lezen van die situaties omdat ze – of een enkeling daarvan – zeer waarschijnlijk herkenbaar zijn en je wellicht daardoor aanzetten tot actie. Actie in de vorm van zelf stappen zetten of het bespreekbaar maken met personen die zich in vergelijkbare situaties bevinden. Kortom, ik zie het alleen maar als een win-win situatie. Ik kan mijn hoofd leegschrijven en wie weet help ik er nog iemand mee ook.

Het leven van een glazenwasser is een mooi, vrij, resultaatgericht en heerlijk-in-de-buitenlucht-beroep. Weer of geen weer, ik doe altijd fluitend mijn werk. Zo ook toen het onlangs zo verschrikkelijk warm was. Ik was dan wel buiten in de warmte aan het werk, zonder enige vorm van verkoeling, maar dat wil niet zeggen dat het binnenin een bedrijf altijd per definitie ‘koeler’ is, ook al zou dat verwacht worden gezien de aanwezige airco’s. Zo was ik pas bij Vac’s Vacuüm, een kleiner kantoorpand bestaand uit zo’n 3 etages en met de nodige raampartijen. Een aantal mensen (ik vermoed managers en/of directie) die zich met elkaar in een glazen vergaderruimte bevonden, zagen er overduidelijk oververhit uit. Ik dacht eerst dat het vanwege de verhoogde temperatuur was, maar al snel viel mijn oog op het tv-scherm waarop een factsheet zichtbaar was. Met een aantal sterk piekende lijnen, rode cijfers en wat korte alarmerende kreten, werd in 1 oogopslag duidelijk dat het om hun vacatures en uitstroom ging. Blijkbaar had dit bedrijf er zowel moeite mee om z’n mensen vast te houden als ook om de achtergelaten functies opnieuw in te vullen. Dat lijkt mij als leek zijnde een aardig probleem en de lichaamshouding en wijze van discussiëren van de dames en heren in die vergaderruimte bevestigden dat beeld zonder enige twijfel.

Uiteraard kon ik niet horen wat er werd gezegd, maar terwijl ik bezig was met het schoonmaken van de naastliggende ramen – die overigens ook wel een goede schoonmaakbeurt konden gebruiken, maar dat terzijde -, werden er andere sheets getoond. Op 1 ervan stond duidelijk te lezen:

“ Actuele situatie:

• geen exitgesprekken
• geen beeld bij reden van vertrek mdw’s
• groot verlies met vertrek mdw’s ivm verloren kennis/kunde tav bedrijf
• ivm vorige punt: steeds inhaalslag nodig -> kost tijd en geld
• zeer moeilijk om de juiste personen voor deze functies te vinden”

‘Hmm, een lastige en uitdagende situatie’, dacht ik in stilte over die feitelijke opsomming, toen ik mijn zeem over het kozijn haalde. Blijkbaar een groot probleem voor dit bedrijf, maar hoe los je dat zo 1-2-3 op? Ik begon de oververhitting van de dames en heren wel te begrijpen en was blij dat ik zelf iets meer de verkoeling kon opzoeken door mij naar hoger gelegen raampartijen aan de schaduwzijde van het gebouw te begeven. Achter de 1^e vijf ramen was niets opvallends te zien. De aanwezige medewerkers leken daar geen al te grote problemen te hebben met de temperatuur en zaten druk achter hun computers te typen, te telefoneren of waren met elkaar in gesprek. Een enkeling zwaaide zelfs nog vriendelijk naar mij en stak een duim op voor het weer schoon opgeleverde raam. Ja, ik heb dankbaar werk en het levert altijd een mooi en schoon resultaat op. 😊

Achter het 6^e raam op diezelfde etage viel mij echter iets bijzonders op. Een man zat met zijn rug naar het raam gekeerd achter de computer, waardoor ik zicht had op het grote beeldscherm. Hierop was onmiskenbaar te zien dat de man aan het zoeken was naar een vacature. Ik zag namelijk diverse tabbladen van de bekende grote vacaturesites open staan. Ik doopte net mijn inwasser in het water om het raam nog eens extra nat te maken – een vogel had nogal het nodige aan vuiligheid op het raam achtergelaten -, toen ik de man door zag klikken op een sollicitatieformulier. Terwijl ik met de natte inwasser nog eens goed over de vuiligheid van het raam ging, vulde de man zijn gegevens in en uploadde zijn cv. Tegen de tijd dat ik halverwege het raam was met de trekker, verscheen een pagina met daarop groot vermeld: “Bedankt voor je sollicitatie bij bedrijf ***. Wij nemen zo spoedig mogelijk contact met je op.” Daaronder stond de functienaam vermeld waarop hij zojuist had gesolliciteerd. En wat deze situatie zo bijzonder maakte en de reden waarom ik dit hier beschrijf: het was exact dezelfde functiebenaming als die ik even hiervoor op 1 van de sheets zag staan in de vergaderkamer bij de titel ‘moeilijk vervulbare vacatures’. Ik kan helaas niet beschrijven om welke functie het precies gaat, want het was een ingewikkelde Engelse benaming die mij niets zei (tegenwoordig kom je me toch een ingewikkelde en duur klinkende functiebenamingen tegen…) en die ik daarom niet letterlijk heb onthouden, maar ik ben er 100% zeker van dat het dezelfde functiebenaming was.

Terwijl ik de resterende ramen schoonmaakte, kon ik in gedachten maar niet loslaten wat ik in het afgelopen half uur had gezien. Zo oogden er lager in het kantoorpand een aantal dames en heren aardig in paniek, gezien hun problemen met de uitstroom en moeilijke vervulbare vacatures, terwijl er bijna gelijktijdig iemand iets hoger in datzelfde kantoorpand (en daarmee bij hetzelfde bedrijf behorend) solliciteerde op één van dezelfde vacatures, maar dan buiten die organisatie. Het kwam op mij over als zo’n jammerlijke situatie. Voor de organisatie omdat het hun toch al actuele probleem nog eens extra versterkte en voor de medewerker omdat hij blijkbaar reden zag om de organisatie te willen of moeten verlaten, terwijl er intern een zelfde functie vacant was. En het is nu ook niet bepaald zo dat deze medewerker hier nu al zo lang werkt. Ik weet namelijk nog goed dat hij zo’n 1,5 jaar eerder in dienst kwam, want toen ik hier bezig was met de periodieke schoonmaakklus, hadden collega’s zijn werkplek uitbundig versierd met onder andere uitingen als ‘Welkom bij Vac’s Vacuüm’.

Dit alles zo overpeinzend, begon ik mij af te vragen of ze van elkaar wel wisten wat er speelde. Wist de medewerker bijvoorbeeld dat deze functie ook hier vacant was? En zo nee, had hij dan niet veel liever op deze functie hier gesolliciteerd? Toch een andere functie, maar dan binnen dezelfde organisatie en daarmee dus de vertrouwdheid, eigenheid en het kunnen voortborduren op de reeds aanwezige kennis en kunde. En wat is zijn reden om de organisatie nu al te willen verlaten? Was dit niet de juiste organisatie voor hem, waren er externe omstandigheden (bv een verhuizing) die hem tot dit besluit ‘dwongen’, of wil hij zo graag precies die functie vervullen en zag hij zich genoodzaakt om daarvoor buiten de deur te kijken, niet wetend dat die functie ook hier vacant is?

En wat te denken van de organisatie; weten zij wat er speelt bij de medewerker? Weten zij dat hij weg wil en wat daarvan de reden is? Hebben ze intern bekend gemaakt waar ze tegenaan lopen, maken ze bekend wat de actuele vacatures zijn, etc.? Als ze weten dat deze man interesse heeft in deze specifieke functie, zouden ze hem dan maar wat graag in diezelfde functie willen aanstellen en hem daarmee behouden voor de organisatie? Of zouden ze überhaupt moeite willen doen, als ze zouden weten wat zijn reden is om buiten de organisatie te solliciteren?

Een hoop vragen en veel ‘wat als?’ De antwoorden hierop weten echter alleen de betrokkenen zelf. Als ze die informatie maar met elkaar zouden delen en het gesprek met elkaar aan zouden gaan. Dan zou het zomaar een andere situatie op kunnen leveren. Maar ja, dat is alleen maar mogelijk in een ‘ideale wereld’. Of toch niet?

Ik zette de laatste spullen in mijn bus en ging op weg naar huis. Het einde van de werkdag was aangebroken. De klus was weer geklaard; hoog tijd voor een douche en verfrissend drankje.

Doeidoei,
Donny de glazenwasser

#DPM
#digitalepersoneelsmonitor
#gahetgesprekmetelkaaraan
#strategischpersoneelsbeleid
#SPP
#weetwaterspeeltopdewerkvloer
#leerelkaarechtkennen
#onbenutpotentieel