Demo aanvragen

Vul onderstaand formulier in en ontvang een gratis productdemonstratie.

Velden met een (*) zijn verplicht.




    Ik wil graag een online demo



    Dag 6

    Lief dagboek,

    vandaag is het een dag van gezelligheid, plezier, feest, veel lekkers (snoepgoed), enigszins gezonde spanning en cadeaus. Het is namelijk de dag waarop in menig huishouden het Sinterklaasfeest wordt gevierd. Maar ook bij bedrijven is er aandacht voor deze feestdag. Nagenoeg overal staan grote schalen of potten met strooigoed, wordt er op de werkplekken iets lekkers rondgedeeld en her en der komen de Sint en zijn Zwarte Pieten op bezoek. Overal heerst grote vrolijkheid en plezier en iedereen is vol verwachting van ’t heerlijk avondje dat gaat komen.

    Dat geldt ook voor mij; zeker nu mijn werkzaamheden er voor vandaag opzitten. Ik plaats net mijn spullen in mijn bus, als ik achter mij een harde doffe klap hoor, gevolgd door wat gerinkel op de grond en een andersoortig geluid dat ik niet kan plaatsen. Verschrikt kijk ik achterom en zie al snel wat de oorzaak van deze herrie is. Een auto blijkt bij het wegrijden uit zijn parkeervak tegen een paaltje te zijn gereden. Het paaltje staat scheef, de tegels eromheen zijn wat omhoog gekomen vanuit de bestrating en op de straat liggen diverse kunststof onderdeeltjes. Terwijl ik snel naar de auto loop om te zien of ik kan helpen, stapt de chauffeur van de auto uit. Hij is zichtbaar aangeslagen en geschrokken. Terwijl hij langzaam naar de voorkant van zijn auto loopt, heeft hij beide handen boven op zijn hoofd liggen terwijl hij – haast niet merkbaar – zijn hoofd schudt van ongeloof.

    Ik vraag de man of hij oké is. Eerst blijft het stil, maar vervolgens stamelt hij dat hij niets heeft. Het ongeloof maakt langzaam plaats voor wanhoop als hij zich lijkt te beseffen wat er is gebeurd en wat dit voor consequenties heeft. “Nee, niet nu! Dit kan echt niet! Ik moet snel naar huis om samen met mijn gezin en familie het Sinterklaasfeest te vieren. De Sint en zijn pieten komen zo bij ons thuis op bezoek. Daar wil ik bij zijn; dat heb ik de kinderen vanmorgen ook beloofd.” Hij begint onrustig heen en weer te lopen, in paniek zoekend naar een oplossing om zo snel mogelijk thuis te komen.

    Omdat het wel duidelijk is dat hij met deze auto niet verder kan rijden, pakt hij zijn mobiel uit zijn zak en belt de pechhulpverlener. Ik haal in de tussentijd een flesje water uit mijn bus, omdat ik vermoed dat de man wel even een slok water kan gebruiken om wat tot rust te komen. Als ik terug loop naar de man en hem het flesje water aanreik, kijkt hij mij verdrietig aan terwijl hij zegt dat het druk is met pechgevallen waardoor ze niet binnen een uur ter plaatse kunnen zijn. “Wat moet ik nu?” vraagt hij wanhopig. “We kijken al zo lang uit naar dit feest. Door allerlei persoonlijke omstandigheden hebben we een roerige tijd achter de rug en het betekent daardoor extra veel voor ons dat we dit feest in aanwezigheid van onze volledige familie kunnen vieren. Als het goed is, is de visite inmiddels bij mij thuis aangekomen: de oma’s en opa’s, zussen en zwagers, broers en schoonzussen en onze nichtjes en neefjes. Mijn vrouw was al vroeg in de weer om alles op tijd klaar te zetten en gezellig aan te kleden. En mijn dochtertje van 3 en zoontje van 6 sprongen vanmorgen vroeg al dolenthousiast op ons bed en lieten mij beloven dat ik op tijd thuis zou zijn voor dit grote feest, omdat ik de laatste tijd al steeds zoveel later thuis ben door een klus op het werk. Ik heb ze beloofd dat ik echt op tijd zou zijn. En nu dit…”

    De man zet het flesje water aan zijn mond en neemt een flinke slok. “Woon je hier in de buurt?” vraag ik de man. “Op zo’n 25 km hier vandaan”, antwoordt hij. “Maar het heeft geen zin om iemand van de familie te vragen mij op te komen halen. We zijn dan zeker te laat voor de komst van de Sint en dan is er ook nog eens iemand extra afwezig. Ik zal mijn vrouw helaas moeten bellen om te zeggen dat ik niet op tijd aanwezig kan zijn.” “Nee hoor”, zeg ik snel, “jij gaat er gewoon op tijd bij zijn.” “Hoe dan?”, vraagt de man terwijl hij mij met een niet begrijpende blik aankijkt. “Simpel”, antwoord ik, “ik breng jou gewoon thuis. Jij belt de pechhulpverlener om te laten weten dat ze vandaag niet meer hoeven te komen maar dat ze morgen kunnen komen, we duwen je auto terug het parkeervak in en ik breng je thuis.” “Meen je dat nu?” vraagt de man mij. “Wil je dat echt voor mij doen?” “Natuurlijk wil ik dat voor je doen. Voor mij een kleine moeite en met zo’n feest als dit hoor je gewoon thuis bij je familie te zijn. Kom op, snel aan de slag.”

    Snel klaren we de klus en met 5 minuten zijn we op weg in mijn bus. Terwijl de man mij steeds aanwijzingen geeft welke richting ik op moet, begint hij te vertellen over waarom hij nu zo laat vertrok. “Ik werk op de afdeling HRM en we hebben het nagenoeg altijd wel druk, maar met het einde van het jaar in zicht heeft de directie nu opeens meer de focus liggen op de kwantiteit en kwaliteit van het personeelsbestand. Om daar meer inzicht in te krijgen en eventueel op te kunnen sturen, willen ze daarvoor een grote hoeveelheid aan managementinformatie ontvangen. Op zich is dat niet zo’n probleem, ware het niet dat ik degene ben die al die informatie aan moet leveren, terwijl ze zelf zoekende zijn naar wat ze dan precies willen ontvangen en dat dan ook steeds weer wijzigen. En dat kost mij veel tijd, omdat ik niet zozeer een applicatiebeheerder ben en dus niet die gegevens zo even 1-2-3- op kan halen, laat staan dat overzichtelijk weer kan geven in rapportages. De ene keer wil de directie het namelijk in cijfers zien, dan weer in staafdiagrammen of cirkels of iets helemaal creatiefs. Dat is echt niet zo snel of eenvoudig in te regelen zoals zij zelf denken, dus door al die wijzigende vraagstellingen was ik de laatste dagen al steeds later thuis. Ik hoopte gister dat het nu eindelijk naar wens was en ik daardoor vandaag op tijd weg kon gaan, maar vanmorgen ontving ik toch weer een mail van 1 van de directeuren omdat ze nog aanvullende informatie wensten te ontvangen en dat moest ook nog per se vandaag worden aangeleverd. Het was echt weer flink stressen en een race tegen de klok, maar ik heb het afgekregen en verstuurd, ook al kon ik daardoor pas later vertrekken dan gewild. Door alle stress en haast zag ik het paaltje volledig over het hoofd, terwijl ik vol gas uit het parkeervak wegreed.”

    Als wij aankomen bij zijn huis, straalt de warmte en gezelligheid ons al tegemoet. Binnen zit het vol met visite, de kinderen zijn met elkaar aan het dansen op de gezellige Sinterklaasmuziek, terwijl de volwassenen druk met elkaar zitten te praten, ondertussen genietend van hun warme chocomel met slagroom. Net op het moment dat één van de vrouwen met een zorgelijke blik op haar horloge kijkt, opent de man de voordeur. Het feest kan nu echt daar beginnen; de familie is compleet en klaar voor de komst van de goedheiligman en zijn pieten.

    Met een blij en warm gevoel stel ik mijn navigatie in op mijn thuisadres. Terwijl ik daar mee bezig ben hoor ik een vreemd geluid buiten mijn bus. Is dat nu het geluid van paardenhoeven die rustig dichterbij komen? Via mijn buitenspiegels probeer ik te achterhalen waar het geluid vandaan komt en wat het is. Dan opeens wordt er kort maar krachtig op het raam aan de rechterkant geklopt. Enigszins geschrokken stap ik uit mijn bus om te zien wie dat deed. Er is niets te zien, totdat opeens vanachter de bus een schitterend wit paard tevoorschijn komt, met daarop niemand minder dan Sinterklaas, vergezeld door zijn vrolijke Zwarte Pieten. “Dag Donny”, begint de vriendelijke Sint, “wat ontzettend fijn dat jij deze beste man naar huis hebt gebracht. Daardoor heb jij veel mensen erg gelukkig gemaakt. Jij mag dan ook zeker jouw schoen vanavond zetten en ik beloof je dat ik nog even langskom voordat ik weer naar Spanje vertrek.” “Nou, dank u wel Sinterklaas, dat ga ik zeker doen.” antwoord ik nog enigszins verbaasd over deze onverwachte ontmoeting. Eén van de pieten geeft mij een hand vol strooigoed, wat ik dankbaar in ontvangst neem. Terwijl het gezelschap zich naar de woning van de man en zijn familie begeeft, stap ik in de auto en ga op weg naar huis. Op weg naar een heerlijk avondje met familie, vrienden, cadeaus, lekkers en veel plezier en gezelligheid!

    Doeidoei,
    Donny de glazenwasser

    Wil jij wel eenvoudig de gewenste managementinformatie aanleveren of zelf opvragen? Klik dan hier

    #DPM
    #digitalepersoneelsmonitor
    #gahetgesprekmetelkaaraan
    #strategischpersoneelsbeleid
    #SPP
    #weetwaterspeeltopdewerkvloer
    #leerelkaarechtkennen
    #onbenutpotentieel