Lief dagboek,

nog net voordat ik mijn bus bij mijn 1^e klant van vandaag parkeer, hoor ik op de radio dat het de week van de werkstress is. Er wordt verteld dat werkgevers steeds meer geld kwijt zijn aan personeelsverzuim als gevolg van werkstress en dat dit jaarlijks een kostenpost van 2,8 miljard euro is. Er komen allerlei schrikbarende cijfers voorbij die uit onderzoek van TNO en het CBS zijn gebleken. Zo blijken in Nederland 1,3 miljoen mensen last van burn-outklachten als gevolg van werkstress te hebben. En 60% van alle medewerkers die de hele dag gebruik maakt van een pc of smartphone, verzuimt 2 keer zo vaak vanwege werkdruk of werkstress. Dit blijkt zogenoemde ‘technostress’ te zijn; een term waar ik nog nooit van had gehoord.

Terwijl ik dit in gedachten allemaal aan het overpeinzen ben, zet ik al mijn benodigdheden klaar voor de schoonmaakklus die mij te wachten staat. Ik ben in een stad bij een ICT-bedrijf dat gevestigd is in een statig en sjiek uitziend kantoorpand van slechts 3 etages. Doordat dit pand ingeklemd staat tussen andere aangrenzende panden, hoef ik alleen de voor- en achterkant maar te wassen. Dit bedrijf is in tijdsduur nog niet zo lang klant bij mij – nog maar zo’n 1,5 jaar -, maar omdat ze het belangrijk vinden dat het gebouw er schoon uitziet, kom ik er zeker zo’n 10 keer per jaar. Ik kom er dus heel vaak en ben bekend met het gebouw, maar vreemd genoeg niet met de mensen die er werken. Ze betalen trouw mijn facturen en soms is er per mail contact over de planning van het glazenwassen, maar verder is er geen enkel contact. In die 1,5 jaar dat ik er kom, zie ik ook altijd hetzelfde beeld achter de diverse ramen; de nodige mensen die achter veel en grote beeldschermen zitten. Een aantal heeft meerdere schermen voor zich staan, een deel heeft er 1 op het bureau staan of zit achter de laptop en diegenen die niet achter een beeldscherm of laptop zitten, kijken op hun smartphone of halen snel een espresso bij een koffieapparaat dat eruit ziet of het alleen maar door een barista bediend kan worden. Persoonlijk vind ik het er altijd een beetje ‘eng’ en beklemmend uitzien; er straalt geen plezier vanuit en het roept bij mij ook niet direct het beeld op van een prettige werkomgeving. De mensen hier komen haast over als robots, ze kijken nagenoeg allemaal nors en ik vraag mij altijd weer af hoe ze als collega’s zijn en als mens in hun privé situatie. Zouden ze dan heel anders zijn, dan wat ze hier op kantoor uitstralen? En zouden ze dan wel wat meer rust tonen? Alles lijkt hier namelijk ook gehaast te gaan. Er wordt snel heen en weer van het bureau naar een andere locatie gelopen, soms wordt er kort iets naar een ander geroepen en er wordt vooral heel snel en driftig getypt.

Ik ben gelukkig net van mijn ladder afgestapt om die te verplaatsen, als er om de hoek van de ingang van het bedrijf een man gehaast naar buiten komt lopen en geïrriteerd kijkend op zijn smartphone tegen mijn ladder aanloopt. Terwijl ik de ladder nog net op tijd vast kan grijpen en hem weer recht overeind zet, vraag ik de man of hij gewond is geraakt. “Nee” antwoordt hij gehaast, “hooguit een blauw plek. Ik loop mij net op te winden over de zoveelste ziekmelding die binnen komt. We hebben het hartstikke druk, komen al standaard mensen tekort terwijl er nu ook de nodige ziek thuis zitten  en dan krijg ik de boodschap vanuit de directie dat ik dit als leidinggevende allemaal moet oplossen en nog snel ook. Geen idee hoe. De wereld is een gekkenhuis en hier is het hoofdkantoor.” Hij pakt zijn telefoon er weer bij en vervolgt gehaast zijn route.

Omdat ik zo vaak de ramen hier was, zijn ze altijd eenvoudig schoon te krijgen. Ik ben dus snel klaar met mijn klus hier. Ik pak mijn spullen in en vertrek naar mijn volgende klant. Dat is een zakelijke dienstverlener die een wijk verderop zijn kantoor heeft. Ook hier kom ik nog niet zo lang – ik ben er nog maar 2 keer geweest -, maar ik word altijd vriendelijk begroet, een enkeling maakt een praatje als ze langslopen of ik krijg iets te drinken aangeboden. Altijd wel een gezellige boel dus, ook al wordt er overduidelijk wel hard gewerkt.

Blijkbaar is het er nu feest. Aan de gevel bij de toegangsdeur staat een schitterende ballonnenboog en als ik het pand nader, zie ik ook binnen de nodige versiering hangen. Zodra ik uit mijn bus stap, hoor ik vrolijke muziek  uit het gebouw komen. Hier is het duidelijk feest.

Ik wil net de spullen uit mijn bus halen, als het flink begint te regenen. “Dat komt mooi uit Donny! Kom snel binnen, wij hebben hier genoeg taart en drinken voor je.” hoor ik achter mij. Dat laat ik mij geen twee keer zeggen. Dit is namelijk mijn laatste klant voor vandaag, dus ik heb genoeg tijd om het werk gedaan te krijgen. En nu met dit slechte weer, kan ik toch even niets doen. Ik haast mij dus naar binnen en zie daar aangekomen dat het 1 van de directeuren was die mij riep. Breed lachend staat hij mij tussen diverse groepjes vrolijk pratende en lachende mensen op te wachten met uitgestoken hand. Ik schud hem de hand en vraag hem wat de reden voor dit feest is. Terwijl hij mij een bord met een groot stuk taart erop aanreikt en wijst waar ik iets te drinken kan halen, antwoordt hij dat dit is om te vieren dat ze als bedrijf zeer lage ziekteverzuimcijfers hebben, nauwelijks vacatures en nauwelijks uitstroom. “Dit heb ik nog niet eerder gehoord.” zeg ik. “Ik ken wel de geijkte feesten en borrels, maar niet om een reden als deze.” “Nee,” antwoordt de directeur, “dat is toch eigenlijk vreemd? Je hoort wel van het vieren van successen, zoals bijvoorbeeld bij het binnenhalen van een mooie klant of opdracht. Dat is omdat er vaak een mooi prijskaartje aan hangt. Waarom zou je het dan niet vieren als je de juiste dingen op bedrijfsvoeringsniveau doet, die naast veel plezier en een goede vibe, ook nog eens veel kosten bespaart?” “Dat klinkt inderdaad als een goede reden voor een feest,” antwoord ik, “maar mag ik vragen aan wat voor een kostenbesparende zaken ik dan moet denken?” “Tuurlijk!” antwoordt hij. “Neem nu als zeer actueel voorbeeld de werkstress en het verzuim dat dit veroorzaakt. Het TNO en CBS hebben berekend dat ziekteverzuim als gevolg van werkstress en werkdruk omgerekend zo’n € 8.100,- per werknemer kosten. Dat is een heleboel geld, zeker als je meer mensen hebt die ziek uitvallen en als bedrijf iedere euro heel goed kunt gebruiken. Wij zijn als zakelijke dienstverlener in een branche werkzaam die veel van ons vraagt. Die werkdruk en stress zijn ons ook zeker niet vreemd en ook wij hebben daar echt wel flink de negatieve gevolgen van ondervonden. Dat was voor ons als directie de reden om te zeggen dat wij dat zo niet langer wilden. Niet alleen vanuit het aspect van de bedrijfsvoering, maar ook vanuit menselijk oogpunt. Ons bedrijf kan alleen maar bestaan als wij de juiste mensen en in voldoende capaciteit hebben, dus wij zijn van elkaar afhankelijk. En zeg nou zelf, uit onderzoek blijkt dat bijna 1 op de 2 medewerkers vindt dat er maatregelen nodig zijn tegen werkstress. Dan zou je als werkgever toch gek zijn om je medewerkers niet te betrekken bij het bedenken en creëren van die maatregelen? Mijn motto is namelijk: Management is de dingen goed doen, leiderschap is goede dingen doen.”

“Nou, dat klinkt zeker goed.” antwoord ik. “Maar hoe hebben jullie dat gedaan dan?” “Dat is het mooie van alles,” zegt de directeur, “ik weet dat veel bedrijven van een huidige situatie als die van ons dromen, maar het slechts als een utopie zien. Niet haalbaar of realistisch en slechts met heel veel inspanning en kosten te realiseren. Dat is dus absoluut niet waar. Het zal als een tegeltjeswijsheid klinken, maar wij spreken uit ervaring en kunnen dus ook volmondig zeggen: ‘Als je focust op kosten, gaat de kwaliteit omlaag; als je focust op kwaliteit, gaan de kosten omlaag. En als je focust op resultaat, zul je nooit veranderen; wanneer je focust op verandering, zul je resultaat zien.’ Wij zijn dus gestart met het onderzoeken van wat er leeft en speelt onder al onze medewerkers. Dat leverde een schat aan informatie op en zodoende konden wij met concrete maatregelen komen. Niet alleen die maatregelen zelf, maar ook het betrokken laten zijn van onze medewerkers, zorgden ervoor dat er sinds een jaar geen medewerkers meer zijn uitgevallen als gevolg van werkstress of -druk, dat de medewerkers veel meer autonomie en beter passende taakeisen hebben en dat zij veel meer werkplezier ervaren doordat we nu weten wat ze leuk vinden om te doen en waar ze energie van krijgen. Dat proberen we zoveel mogelijk in te bouwen, als dat kan. En dat alles zorgt er vervolgens ook weer voor dat mensen met plezier en betrokkenheid hier blijven werken, dus minder uitstroom en minder vacatures. En de kosten? Dat was alleen maar een bescheiden investering in een digitaal systeem en wat beperkte uitgaven in een aantal maatregelen. Maar die investering was het dubbel en dwars waard, want we besparen daardoor zo ontzettend veel geld op de negatieve en veel energie kostende zaken die we nu niet meer hebben. Alle reden dus voor een feest.” “Nou, daar proost ik op.” antwoord ik terwijl ik een glas limonade omhoog hou. Ik geniet van de taart en het vrolijke gezelschap en zodra het weer is opgeklaard, ga ik fluitend en vol energie aan het werk.

Doeidoei,
Donny de glazenwasser

P.s. benieuwd naar welk digitaal systeem de directeur gebruikt? Klik hier

#weekvandewerkstress
#DPM
#digitalepersoneelsmonitor
#gahetgesprekmetelkaaraan
#strategischpersoneelsbeleid
#SPP
#weetwaterspeeltopdewerkvloer
#leerelkaarechtkennen
#onbenutpotentieel