Vakantietijd is een mooie periode om eens te mijmeren over de dingen des levens. En de hitte dwong tot beperking van de fysieke inspanning en dat gaf ook ruimte tot nadenken. Toegegeven, de hitte had ook momenten dat zelfs nadenken al lastig werd. Maar als nu de warmte het grootste probleem is, ach………. Er zijn ergere dingen in het leven.

Senioriteit

Als bij ieder mens die qua leeftijd meer senioriteit begint te krijgen, ik mag mij daartoe rekenen, komt ook de vraag aan de orde: hoe staan we in het leven met ons bedrijf en ikzelf als mens? Maatschappelijke betrokkenheid is een veelgehoord iets. Van ondernemers, zoals wij, wordt daarvan wat verwacht. Maar ook als mens, ieder van ons, wordt er iets verwacht. De overheid trekt zich terug en legt de verantwoordelijkheid meer bij de burgers. Het bestand van beschikbare vrijwilligers is door de verhoging van de AOW-leeftijd sterk afgenomen. Gelijktijdig zien we grote problemen ontstaan omdat bedrijven onvoldoende talenten kunnen vinden om het toenemende werkaanbod in te vullen. Volgens de artikelen, die voortdurend over ons heen worden uitgestort via allerlei kanalen, is het allemaal rampzalig.

De zoektocht naar talenten

In ons mooie maar vooral ook rijke westen vallen de rampen doorgaans wel mee. Soms zijn we wat meer en dan weer wat minder welvarend, maar gemiddeld genomen hebben we het niet slecht. We willen wel alles perfectionistisch hebben en veelal in controle zijn. Onzekerheid is wel een dingetje waar de meeste mensen een hekel hebben. Dat willen we reduceren. Dat geldt ook voor de zoektocht naar nieuw personeel: talenten. Vaak wordt een bestaand functieprofiel opgezocht, wordt gekeken welke eisen daarin staan qua opleiding en competenties die al dan niet klakkeloos worden overgenomen en wordt er direct naar mensen gezocht met ervaring in de functie en in de branche. U kent de advertenties wel. “Gezocht: kandidaat die tenminste in de afgelopen jaren X-jaar in de branche in een gelijksoortige functie werkzaam is geweest.” Die hoeven we niet in te werken, denken we. Dan hebben we tenminste de ideale kandidaat, denken we. Of waren we op zoek naar talenten?

“Jouw kant / mijn kant”

Ik moest daar in mijn mijmeringen over nadenken. Vanwege mijn toenemende senioriteit qua leeftijd en daarom ook wat ruimte wil nemen om maatschappelijk actief te zijn, ben ik naast mijn ‘gewone’ werkzaamheden vroeg in de ochtend op pad om als groepsvervoerder kinderen en/of volwassen van huis naar een speciale school of dagverblijf te brengen. Chauffeur groepsvervoer. Een mooie en dankbare activiteit en gelijk ook kennis maken met het feit dat de wereld niet alleen maar uit goudhaantjes bestaat. Maar ook dat er mensen zijn met een vlekje of zelfs een stevige vlek. Maar wel mens zijn. En ook deze mensen hebben talenten. Ik wil een voorbeeld geven. Op de dag voor Hemelvaartsdag moest ik een groepje gehandicapte mensen ophalen in de leeftijd van 30 á 40 jaar jong. Het was die dag waanzinnig druk in de Haagse binnenstad. De rit ging van Den Haag Noord naar Den Haag Zuid. Alle doorgaande routes waren druk of stonden vast. Ik had me op een lange rit geprepareerd. Bij de 1^e opstopping zegt een van de ‘klantjes’ dat hij een betere rit wist. Ik aarzelde even maar dacht, laat ik het gewoon proberen. De termen ‘links’ en ‘rechts’ waren lastig voor hem maar “jouw kant / mijn kant” was zijn duiding. Hij leidde mij feilloos door Den Haag. Geen opstopping gehad! Ik had voor mijn zekerheid wel mijn navigatie aan laten staan om te kijken of ik wel een beetje de goede richting uit werd gestuurd. Maar waanzinnig wat een talent! Een totale verrassing. De volgende keer heb ik mijn navigatiesysteem uitgelaten en direct mijn vertrouwen aan deze man gegeven.

De termen ‘links’ en ‘rechts’ waren lastig voor hem maar “jouw kant / mijn kant” was zijn duiding. Hij leidde mij feilloos door Den Haag.

Ziende blind?

De vraag is dan ook: kunnen we de talenten niet vinden of zien we de talenten niet en worden we teveel gehinderd door allerlei beperkingen die wij onszelf opleggen? Vanuit kaders (werkervaring) en regels (behaalde diploma’s) die we in de loop der jaren onszelf hebben opgelegd waardoor het lijkt alsof we ziende blind zijn geworden?

Open blik

Hoe dan ook, de ontmoeting met deze man maakte mij blij omdat dit een onverwachte ervaring was die mij heeft geleerd dat er veel verborgen talenten zijn die we in eerste instantie niet aan mensen zouden toekennen op basis van eigen perceptie. Ik kon bij deze gedachte een glimlach dan ook niet onderdrukken. Wat is het leven toch mooi. Met een oprecht ‘open blik’ en wat meer inspanning dan de gebaande paden, kunnen we de vakantietijd straks afsluiten en hopelijk allemaal de energie vinden om met een volledig ‘open mind’ naar mensen kijken. Dan gaan we prachtige dingen ontdekken en mogelijk meer mensen ‘zien’ en ‘vinden’ met de juiste talenten die we heel goed kunnen inzetten om het goede werk te doen. Het maakt het leven dan wat spannender, leuker en uiteindelijk minder nerveus. Goed voor ieder mens!